Een van de plekken in Rotterdam die ik het minste waardeer, is het Centraal Station en haar omgeving. Altijd als ik er overstap van de trein op de metro (of andersom) verbaas ik me over de bedompte sfeer, de rommel en de eeuwige drukte. Vooral van het laatste baal ik behoorlijk: Rotterdam Centraal heeft maar 1 tunnel van waaruit je de sporen kunt bereiken zodat alle mensen zich door een veel te nauwe gang moeten proppen. Het levert natuurlijk geen fijne taferelen op…
Mensen die haast hebben kunnen rare dingen doen om hun doelen te bereiken. Elkaar afsnijden, wegduwen, uitschelden of op de hielen trappen…. Als de massa jouw doel blokkeert, moet je de massa uitschakelen, zo wordt geredeneerd. Er zijn al menige klappen uitgedeeld onderaan de trappen naar de perrons!
Overigens is het afbakenen van je beweegruimte door te schelden, anderen te blokkeren en zelfs te toucheren een beproefde methode die in geheel Rotterdam wordt gebruikt om doelen te bereiken. Auto’s die afslaan sorteren in de regel voor op de fietsstrook, wat voor een fietser uitermate vervelend is. In de c1000 bij metrostation Rijnhaven is wordt een karretje voornamelijk gebruikt om anderen weg te duwen of te blokkeren en op metrostation Maashaven gebruiken moeders hun dikke konten en kinderwagens om een stukje perron te claimen.
“Welkom in de grote stad!” kun je misschien denken bij het lezen van het bovenstaande. Toch denk ik niet dat dit soort over-assertiviteit puur afhankelijk is van het aantal inwoners van een stad. Het zit hem volgens mij ook een beetje in de cultuur die heerst. Mij dunkt dat Rotterdammers behalve ondernemend ook bijzonder brutaal en uberassertief zijn. Door de versnipperde sociale structuur is men gewend geraakt aan het gegeven dat de openbare ruimte van de stad niet bij voorbaat eigen openbare ruimte is. Openbare ruimte in een stad moet keer op keer geclaimd worden en heringericht met de waarden waarvan jij vindt dat die zouden moeten gelden. De versnipperdheid van een sociale structuur heeft volgens mij niets te maken met de grootte, het ligt aan haar inwoners.
Inmiddels claim ik net zo hard mijn ruimte als de mensen die mij op het station omringen. Mijn fiets heeft een bel die tot op een kilometer afstand te horen is en in de supermarkt winkel ik niet meer zonder karretje. Het is wachten op meer en grotere infrastructurele voorzieningen en een betere cohesie. Op naar een nieuw Rotterdam!
Pepijns Post 