Blijdorp was anders dan anders. Donkere wolken vol regen hingen boven de dierentuin en tussen de kaal wordende bomen waren nauwelijks andere bezoekers. Zo rustig was het nog nooit op de paden. Misschien vind ik de Diergaarde in dit jaargetijde nog wel het mooiste: ruig, kleurrijk en verlaten.
Vooral het laatste is een verademing. Op drukke dagen in de zomer struikel je over de buggy’s en kinderwagens en dieren verschuilen zich vanwege de drukte. Hoe meer mensen hoe minder dieren je ziet. Een omgekeerd evenredig verband.
Deze middag, vanwege het herfstige weer, was het dus rustig in de dierentuin en inderdaad: er was des te meer te zien. Zo hadden verschillende dieren baby’s gekregen: twee welpjes bij de leeuwen, een babygorilla bij de apen en kleintjes bij de Giraffes en Olifanten. Veel beesten zijn al schattig van zichzelf, maar indien jong zijn ze helemaal onweerstaanbaar.
De verblijven van de Gorilla’s bezochten we trouwens voor het eerst. Al vanaf mei van dit jaar hebben we een abonnement op de dierentuin en we zijn dus al tientallen keren op bezoek geweest, maar telkens hadden we dit prachtige gedeelte van de centrale Rivièrahal over het hoofd gezien. En ik al die tijd maar denken dat Blijdorp geen apen heeft….
Bij de Giraffes waren we getuige van een ware show die de beesten samen met twee verzorgers opvoerden. Het mannetje van de kudde moest worden gescheiden van de vrouwtjes en kinderen. Dit kostte nogal moeite want zoals het bij een ware kudde hoort liepen de beesten voortdurend als één groep bij elkaar.
De verzorgers liepen tussen de Giraffes en om ze van elkaar te scheiden deelden ze tikjes uit met grote bamboestokken. Hierop werd verontwaardigd gereageerd door de toegestroomde bezoekers. “Zo’n lieve Giraffe, die sla je toch niet!” Even moest ik denken aan de misstanden die heersen in de legbatterijen en abattoirs van de bio-industrie. Giraffes slaan en afscheiden van de kudde is dan wel zielig, maar er is nog veel meer dierenleed in de wereld dat schijnbaar niet erg is. Het is altijd wat hypocriet.
De Indische tijgers hadden net hun eten gekregen toen wij in de bezoekerstunnel van de Tijgerkreek betraden. Ze kauwden op hun vlees. Hoe scherp zijn hun tanden, hoe sterk de kaken en hoe gespierd de klauwen. Zoveel kracht geconcentreerd in één lichaam. Weergaloos.
We wandelden door de Diergaarde en genoten. Wat een voorrecht is het toch om in de stad te wonen met één van de mooiste dierentuin van het land. Olifanten, Tijgers, Giraffes en Gorilla’s: ze wonen in hun verblijven om de hoek. Voldaan keerden we huiswaarts. Thuis wachtte onze eigen tijger ons op. Hij mauwde erop los: ook hier was het duidelijk voedertijd. Het bakje met vers kattevoer was snel gevuld en voldaan zette het beest het op een kauwen.
Pepijns Post 